Daha sonra geminin kantinine çay içmeye gittik. Burada yanımızdaki masada oturan bir çift vardı. Onlarla sohbete başladık.  Karaçay Çerkes’e gidiyorlardı, orada akrabaları olduğunu söylediler. Kendileri, Türkiyeli Çerkeslerdendi. Kadının adı Reyhan, eşinin ismi ise Bülent idi.

“Aman Soçi’de dikkat edin kendinize.” dedi Reyhan.

Paşa ile birbirimize baktık.

“Neden?”

Reyhan, önündeki çay bardağından birkaç yudum içtikten sonra sözlerini şöyle sürdürdü:

“Bakın Karaçay Çerkes’e ilk gittigimizde başımıza gelen bir olayı size anlatayım. Yine bu gemiyle Soçi’ye gitmiştik. Gemiden indikten sonra bir otele gittik. Buradan ertesi gün Karaçay Çerkes’e hareket edecektik. Otelin lobisinde otururken, kendisinin Azeri oldugunu söyleyen bir kişi ile tanıştık. Bize çok içten davrandı, ikramlarda bulundu. O da, bizim gibi Karaçay Çerkes’e gidiyormuş. Ertesi gün için bizi de götürebileceğini söyledi. Kendisinin arabasıyla gidecektik. ‘Aman zahmet vermeyelim, gerek yok.’ dememize karşın ısrar etti.

Bülent acı acı güldü ve,

“O an bilmiyorduk başımıza neler gelebileceğini.” dedi.

Kadın , bir an eşine baktı ve daha sonra anlatmaya devam etti:

“Ertesi gün bavullarımızı arabaya yükledik ve hep birlikte Karaçay Çerkes’e doğru yola çıktık. Birkaç saat durmaksızın araba ile yolculuk ettik. Daha sonra bizi götüren şoförümüz, “Burada bir çay içelim, buranın çayı güzel olur, hem de biraz dinlenmiş oluruz.” dedi. Böylece arabadan çıktık ve orada bir masaya oturarak çay içmeye başladık. Birkaç çay içtikten sonra, birden karşı konulamaz bir uyku isteği bastırdı. Konuşamıyorduk, hareket edemiyorduk, ama olan biteni görüyorduk. Adam, yanımızdan kalktı ve arabaya binerek hızla uzaklaştı. Bütün eşyalarımız ve bavullarımız da arabada idi.”

Bir an sustu. Sonra kaldığı yerden devam etti.

“Üç gün sonra hastanede uyandık. Doktorlar, bizi uyuşturucu kullandık sanmışlar.” dedi Bülent gülerek. Adam, çaylarına çok kuvvetli uyku ilacı koymuştu. Daha sonra Karaçay Çerkes’i aradıklarını ve akrabalarının gelerek, onları oraya götürdüklerini anlattı.

Bu öyküye şaşırmıştık. Fakat yaşayan, öğreniyordu. İnsanlar, insanlardan kitaplarda yazmayan şeyleri öğreniyorlardı. Bu nedenle, her zaman hayatın öğrencisi olmayı tercih etmiştik.

Yeniden güverteye çıktık. Böyle dolaşırken birden İkinci Kaptan’a rastladık. Genç ve sempatik birisiydi. Kendisine gemi ve yolculuk ile ilgili çesitli sorular sorduk, sohbet ettik.

“Gelin yukarıya çıkalım, ben birşeyler içeceğim.” dedi.

Herşeyi kontrol etmişti ve açık denizde seyrediyorduk. Kendisine eşlik etmemizden memnun olacağını söyledi.

Aslında o an içmek gibi bir düşüncemiz yoktu. Ama bu teklifi kabul ettik, İkinci Kaptan’i izledik ve geminin en üst katına çıktık. Garsonlara haber vermişti; buraya plastik bir masa ile rakı, buz ve çeşitli mezeler getirdiler.

Aşağıda yetmiş iki milletten insanlar, geminin içinde bir o yana bir bu yana dolaşıyorlardı. Çeçenler ise kendi aralarında mızıka çalarak düğün yapmaya, dans etmeye başlamışlardı.

Böyle sohbet ederek ve açık denize bakarak içmeye başladık. Uzaklarda bulutlar denizin üzerinden yükselen dalgalara benziyorlardi. Bazen yükseklerde uçan kuşları görüyorduk.